Op een week na was het een jaar geleden dat we in onze kerk het concert hadden mogen horen dat de Amerikaanse celliste Annabel Gordon ons bracht, samen met Joannes Thuy op het orgel. Een zeer mooi en aangenaam concert was dat. En blijkbaar hebben beide musici er ook van kunnen genieten, want op 22 juli van dit jaar openden ze de reeks Zomerse Orgelklanken van dit jaar.

Een cello 'heeft iets'. Niet alleen snaren en een klankkast, ook een ziel. Een ziel is een stukje hout, dat in een snaarinstrument ingebouwd zit, en dat de trillingen van het bovenblad, de bovenkant van het instrument, doorgeeft aan het onderblad. Zo wordt de klank vol en rijk: heel de klankkast neemt de trilling van de snaren op en zingt mee, en omdat de eigenschappen van het hout telkens anders zijn, heeft elk instrument een unieke identiteit, een persoonlijkheid.

Cello's hebben een tedere ziel.
Niet voor niets zijn er muziekliefhebbers die vinden dat op de cello menselijke gevoelens het best tot uitdrukking komen. Zet dan die menselijke cello, dat warme individu naast een orgel, dat een orkest op zichzelf vormt, met een onuitputtelijke rijkdom aan expressie, met zijn kleurschakeringen en timbres, zijn variatie aan klankvolume, en twee gedreven musici brengen een volwaardig concert dat de toehoorder meeneemt naar een muzikaal paleis.

Feestelijk

Tot zo'n feestelijke ruimte verbouwden Annabel Gordon en Joannes Thuy onze kerk.

Het eerste werk dat Joannes bracht op het orgel was een feestelijke sonate van Corelli die klonk als een triomfboog. Ook zijn landgenoot Benedetto Marcello was in ons paleis van de partij: op de tonen van zijn sonate maakte de cello van Annabel haar intrede. Minzaam en sereen begon ze, om dan de sonate moedig en krachtig af te sluiten.

Joannes vindt het belangrijk dat muziekliefhebbers ook werk van Vlaamse meesters te horen krijgen. Ten onrechte blijft dat vaak onderbelicht. Op het orgel speelde hij de gevoelige Nostalgia van Flor Peeters, een bewerking van een gregoriaanse melodie. Een hommage aan zijn oud-leraar was het. En daarna bleven we in Vlaanderen. Samen met Annabel bracht Joannes een bewerking van het Ave Maria van Arthur Wilford. Wilford - uit Temse - was een tijdgenoot van Peter Benoit, en de slagschaduw van die muzikale reus heeft belet dat Wilford de erkenning krijgt die hij verdient.

Als intermezzo, netjes halverwege het programma, kregen we dan de bekende Méditation de Thaïs, van Jules Massenet.

Hemelse toekomst

En dan staken we het kanaal over. Cello en orgel brachten ons de Nimrod, de negende variatie uit de Enigmavariaties van Edward Elgar. Zij zijn ontstaan in een periode dat Elgar het moeilijk had en de depressie niet ver was. De muziek, waarvoor hij inspiratie bij Beethoven gevonden had, heeft hem geholpen om door de kracht van de muziek uit het dal te kruipen. En ook de muziek van de volgende componist had een ernstige ondertoon: The lost Chord van Arthur Sullivan is de verklanking van een gelijknamig gedicht over de hemelse toekomst die we hopen te bereiken. Sullivan had de muziek geschreven bij het sterfbed van zijn broer.

George Gershwin

Eindigen deden we in het vaderland van Annabel, en we dansten het muzikale paleis uit op de muziek van George Gershwin. Deze componist kennen we van Porgy and Bess, en we mochten nog eens horen hoe mooi en meeslepend die melodieën zijn. Maar gelukkig bleef het daar niet bij. Gerswins talent was enorm veelzijdig. We hoorden ook een 'jazzy' Prelude, die duidelijk maakte waarom een beroemdheid als Ravel zoveel bewondering had voor de bescheiden Amerikaan.

En tot slot serveerden orgel en cello ons drie melodieën uit The Gershwin Songbook. Verrassend én herkenbaar klonken ze: deze liederen hebben films als An American in Paris en Funny Face onvergetelijk gemaakt. Muziek van en voor alle tijden is het.

Tweemaal dus hebben we Joannes en Annabel mogen horen.
Driemaal is scheepsrecht...

Marc